تَرک من ای نگار من هر چه کُنی بکن مکن

تَرک من ای نگار من هرچه کنی بکن مکن

خنده به روزگار من هرچه کنی بکن مکن

بهشت من بود همان، دمی که در کنارمی

دریغ ازین کنار من هرچه کنی بکن مکن

چهره بگیری ام اگر، خون به دلم کنی دگر

خون به دل دچار من هرچه کنی بکن مکن

خدمت بارگاه تو رونق کسب و کار من

کسادِ کسب و کار من هرچه کنی بکن مکن

خیال ماهــپاره ات همیشه نوبهار من

خزان به نوبهار من هرچه کنی بکن مکن

به بوستان سینه ام حصار بسته ام تو را

برون ز انحصار من هرچه کنی بکن مکن

 "طائف"

پ ن۱: خیلی عجله ای شده خودم میدونم...انقدر غزل شوریده شیرازی با دلم بازی کرد که گفتم تا یه چیزی به تأسی ازش ننویسم آروم نمیشینم....این غزلو دست و پا شیکسته نوشتم ولی هنوز آروم ننشستم...

پ ن ۲: ببخش اگر "بکن مکن" هایم زیاد شد...):

هرچه کُنی بکن مکن تَرک من ای نگار من

هرچه کُنی بکن مکن تَرک من ای نگار من

هرچه بَری ببر مبر سنگدلی به کار من

هرچه هِلی بهل مهل پرده به روی چون قمر

هرچه دَری بدر مدر پردۀ اعتبار من

هرچه کِشی بکش مکش باده ببزم مدعی

هرچه خوری بخور مخور خون من ای نگار من

هرچه دهی بده مده زلف به باد ای صنم

هرچه نهی بنه منه پای به رهگذار من

هرچه کُشی بکش مکش صیدحرم که نیست خوش

هرچه شوی بشو مشو تشنه بخون زار من

هر چه بُری ببر مبر رشتۀ الفت مرا

هرچه کَنی بکن مکن خانۀ اختیار من

هرچه روی برو مرو راه خلاف دوستی 

هرچه زنی بزن مزن طعنه به روزگار من

''شوریده شیرازی''

پ ن : فقط سکوت!!