به سرم فتاده هوای تو به لبم نوای تو یاحسن
به دلم هوس که زنم نفس فقط از برای تو یا حسن
خس وخارویاس وسمن کجا؟ زغنی و میل چمن کجا؟
کلمات ناقص من کجا؟ که کند ثنای تو یا حسن
برسد به غایت مرتبت به کمال عزت و منزلت
به شکوه و سلطنت آن کسی که شود گدای تو یا حسن
قمر و ستاره و آفتاب، زر و سیم و گوهر و دُرّ ناب
همه خورده غبطه ی بی حساب به تراب پای تو یا حسن
تو کتاب و کاتب و مکتبم تو اصول خمسه مذهبم
به خدا که روزی هر شبم بوَد از عطای تو یا حسن
تو چه از سلاله آدمی؟ که عطا و جود دو عالمی
نکند برابری نمی، ز یَم سـخای تو یا حسن
به حکیم حاکم لا مکان، که به غیر ختم پیمبران
همه انتهای کمالشان بوَد ابتدای تو یا حسن
تو که ای؟ که سرور عالمین، دل و دلربای خدا حسین
زهمان دمی که گشوده عین، شده مبتلای تو یا حسن
تو دلیل کل دلایلی، تو جمیع حُسن و فضائلی
سر من فدایی آن دلی که شد آشنای تو یا حسن
مَه و مِهر و زُهره و مشتری، نزند تناوب سرسری
بوَد این نظام سراسری، ز نخ عبای تو یا حسن
نَفَس نفیس پیمبری، خَلَف خلیفه ی حیدری
تو عصای پیری مادری، پدرم فدای تو یا حسن
نه غم خیانت همسرت، نه اهانت روی منبرت
که بوَد مصیبت مادرت همه ی عزای تو یا حسن
جریان سیلی و حرف بد، جریان میخ در و لگد
جریان غصب فدک بوَد غمِ غم فزای تو یا حسن
جگر تو پاره شد آن دمی، که زد آن شَرور جهنمی
زستم کشیده ی محکمی به گل خدای تو یا حسن
بگو از جفای عدو، چه شد؟ ز عُذار فاطمه گو چه شد؟
که در آن کشاکش کوچه شد، سپر بلای تو یا حسن
چه زند غلام کمینه ات قلم از حرارت سینه ات؟
که تمام شهر مدینه ات، شده کربلای تو یا حسن
نفَسی اجازه اگر دهی، بسرایم از غم آن شهی
که به ذات او شده منتهی، ره بچه های تو یا حسن
احدی غم تو ندیده است، چو ملال تو نکشیده است
بخدا ولی نبُریده است، سـرت از قفای تو یا حسن
نفتـاده معـجر دخترِ، تو میـان چنگ محـاصـره
ندَویده در عقب سرِ ، زبدن جـدای تو یا حسن
به سرشک نم نم قاسمت، به نبرد محکم قاسمت
که شکست از غم قاسمت، کمر اخای تو یا حسن
شده کار "طائف" دربدر، به درت گداییِ مسـتمر
تو به لطف و مرحمتش بخر، که شود فدای تو یا حسن
پ ن : یا امام حسن (الهی فدات شم)....کاش بلد بودم بهتر از اینا برات شعر بگم....آقا جان بی سوادم...بی ذوقم...خودت با کرم بی انتهات قبولش کن...چه کند بی نوا همین دارد...):
